De Costa Blanca, de 180 km lange kuststrook die net ten zuiden van Valencia begint en 100 km ten zuiden van Alicante eindigt. Maar nu zijn de heldere stranden niet langer de enige focus. Meer dan ooit draait het om ontdekking of de combinatie: baden en winkelen beneden, boven wonen. Want het kustgebergte heeft iets dat nauwelijks te betalen is: dit prachtige uitzicht op de brede band in donkerblauw, dit onverslaanbare uitzicht over dennenbossen en kleine dorpjes van waaruit nog niemand het dagelijks leven heeft gerenoveerd. Ze staan voor retraite en de groeiende behoefte aan individualiteit – en voor midden in de zomer drukte in tien of twintig minuten met de auto – als je het überhaupt wilt. Planten, bergen, bodems In kleine nederzettingen zoals Vall de Gallinera bij Pego openen zich steeds meer “Casas Rurales” in niet meer gebruikte oliefabrieken, in voormalige boerderijen, met het oog op Moorse forten die al lang verlaten zijn en vaak in verval zijn geraakt. Fincas boven de vele sinaasappelplantages worden verhuurd als vakantiehuis – met al het afsnijdsel. Op de eigen barbecue duiken verse kruidnagels naast elkaar op met de felrode Gambas de Dénia, het resultaat van een ochtendwinkeltocht naar de markthal in het kuststadje Dénia. Het wordt begeleid door wijn van de Mendoza bodega in Alfaz del Pi, 30 minuten met de auto: “Het geheim is planten, bergen, bodems – geen vaten, etiketteermachines en kelders. Containers en apparatuur kun je bij de groothandel kopen, maar je moet wel voorzichtig je vloer kiezen”, zegt wijnbouwer Pepe Mendoza. Hij is het die samen met zijn vader Enrique de regio, die ooit werd belachelijk gemaakt als teeltgebied, heeft bekroond. Magiër, ontdekkingsreiziger De kust profileert zich als een veilige haven voor fijnproevers – niet in de laatste plaats omdat topkoks zoals Quique Dacosta, een magiër bekroond met drie Michelinsterren, restaurants runnen in en rond Dénia. Huurders van een vakantiehuis eten graag goed, maar nog meer gaan ze op ontdekkingsreis in de markten en winkels van de regio en kopen verse ingrediënten omdat ze voor zichzelf koken. U bent op zoek naar de beste Jamon Ibericó met meloen, voor kaas gemaakt van rauwe schapenmelk in het dorp, vraag de Noguera imker familie in Llosa de Xamacho voor de Miel del Azahar – oranjebloesem honing. Of ontdek de jams van Jordi Aracil op de weg bij Confrides. Hij wilde de vele avonden niet meer bij de kachel van zijn restaurant doorbrengen, sloot het en kookt nu tomaten-, uien- of citroensuikerrietjam wanneer het hem uitkomt. Dit alles heeft niets te maken met het massatoerisme uit het verleden. Dit heeft magie, gecombineerd met de vreugde van de ontdekking en het plezier van het maken van iets uit het. Ook omdat je het gevoel hebt dat je hier altijd bij hebt gezeten, alsof je er bij hoort: bij het eten, bij het proeven en bij het ruiken – bij het diep ademhalen. En omdat opeens alles hier zo Spaans is, zoals men het niet meer voor mogelijk had gehouden.
De Costa Blanca, de 180 km lange kuststrook die net ten zuiden van Valencia begint en 100 km ten zuiden van Alicante eindigt. Maar nu zijn de heldere stranden niet langer de enige focus. Meer dan ooit draait het om ontdekking of de combinatie: baden en winkelen beneden, boven wonen. Want het kustgebergte heeft iets dat nauwelijks te betalen is: dit prachtige uitzicht op de brede band in donkerblauw, dit onverslaanbare uitzicht over dennenbossen en kleine dorpjes van waaruit nog niemand het dagelijks leven heeft gerenoveerd. Ze staan voor retraite en de groeiende behoefte aan individualiteit – en voor midden in de zomer drukte in tien of twintig minuten met de auto – als je het überhaupt wilt. Planten, bergen, bodems In kleine nederzettingen zoals Vall de Gallinera bij Pego openen zich steeds meer “Casas Rurales” in niet meer gebruikte oliefabrieken, in voormalige boerderijen, met het oog op Moorse forten die al lang verlaten zijn en vaak in verval zijn geraakt. Fincas boven de vele sinaasappelplantages worden verhuurd als vakantiehuis – met al het afsnijdsel. Op de eigen barbecue duiken verse kruidnagels naast elkaar op met de felrode Gambas de Dénia, het resultaat van een ochtendwinkeltocht naar de markthal in het kuststadje Dénia. Het wordt begeleid door wijn van de Mendoza bodega in Alfaz del Pi, 30 minuten met de auto: “Het geheim is planten, bergen, bodems – geen vaten, etiketteermachines en kelders. Containers en apparatuur kun je bij de groothandel kopen, maar je moet wel voorzichtig je vloer kiezen”, zegt wijnbouwer Pepe Mendoza. Hij is het die samen met zijn vader Enrique de regio, die ooit werd belachelijk gemaakt als teeltgebied, heeft bekroond. Magiër, ontdekkingsreiziger De kust profileert zich als een veilige haven voor fijnproevers – niet in de laatste plaats omdat topkoks zoals Quique Dacosta, een magiër bekroond met drie Michelinsterren, restaurants runnen in en rond Dénia. Huurders van een vakantiehuis eten graag goed, maar nog meer gaan ze op ontdekkingsreis in de markten en winkels van de regio en kopen verse ingrediënten omdat ze voor zichzelf koken. U bent op zoek naar de beste Jamon Ibericó met meloen, voor kaas gemaakt van rauwe schapenmelk in het dorp, vraag de Noguera imker familie in Llosa de Xamacho voor de Miel del Azahar – oranjebloesem honing. Of ontdek de jams van Jordi Aracil op de weg bij Confrides. Hij wilde de vele avonden niet meer bij de kachel van zijn restaurant doorbrengen, sloot het en kookt nu tomaten-, uien- of citroensuikerrietjam wanneer het hem uitkomt. Dit alles heeft niets te maken met het massatoerisme uit het verleden. Dit heeft magie, gecombineerd met de vreugde van de ontdekking en het plezier van het maken van iets uit het. Ook omdat je het gevoel hebt dat je hier altijd bij hebt gezeten, alsof je er bij hoort: bij het eten, bij het proeven en bij het ruiken – bij het diep ademhalen. En omdat opeens alles hier zo Spaans is, zoals men het niet meer voor mogelijk had gehouden.
